BLOGGER TEMPLATES AND TWITTER BACKGROUNDS

วันจันทร์ที่ 31 สิงหาคม พ.ศ. 2552

เริ่มต้นด้วยความสดใส

เมื่อเดินทางมาถึงที่ Pelingo
ในวันช่วงวันแรก ๆ
วันที่ 6 กรกฎาคม 2009
ช่วงพักจากการเรียนพร้อมกับเพื่่อน ๆ


ทุกคนดูหน้าตายิ้มแย็มแจ่มใส และมีความสุขเน๊าะ?


ความสุขมาจากภายใน มิใช่มาจากภายนอก
ความสุขมาจาก ความสุขในจิตใจ


แต่ละวันก็มีความสุขที่แตกต่างกันไป
แต่ละวันก็มีความสบายใจที่ต่างกันออกไป



เมื่อวันที่ 7 กรกฎาคม 2009
เดินสำรวจสถานที่
ตื่นตาตื่นใจกับสถานที่ใหม่
เพื่อนใหม่ ๆ
และวัดใหม่
ทุกอย่างดูมีความสุข
รอยยิ้ม สนุกสนาม ร่าเริง และแจ่มใส
ทุกอย่างดูเหมือนเป็นไปด้วยดี
ทุกอย่างดูง่าย ๆ
ทุกอย่างดูเหมือนว่า เป็นความรักของพระเจ้า

สถานที่ที่พักอยู่

พร้อมกับเพื่อน ๆ


หลากหลายรูปร่างหน้าตา
หลายหลากเอกลักษณ์ที่แตกต่าง




บนทางเดิน ถนน หนทาง เส้ินทางเดินเสมอ


ณ บริเวณรอบ ๆ
ไม่เคยเจอกองฟางอย่างนี้มาก่อน
ก็เลยต้องถ่ายไว้เป็นที่ระทึกสักหน่อย
เผื่อว่าจะนำไปใช้ที่นาบ้านของตัวเอง




ก็ดูเอาเองก็แล้วกันว่า แต่ละคนเป็นอย่างไร?



รอยยิ้มบ่งบอกถึงความสุข




กับกองฟาง ที่ม้วน ๆ (ไม่เคยเห็นที่เมืองไทย)
แปลกดี..


ถ่ายพร้อมกับวันในยามเย็นของวัน
แสงไฟ และ สี ค่อนข้างจะกลมกลืน



แต่ละท่า แต่ละทาง.. นี่แหละความสุข



ดูเอาเองก็แล้วกันว่า
แต่ละคนมีความสุขมากมายแค่ไหน?
แต่ละคนมีความสุขที่แตกต่างกัน
ความสุยมาจากการสัมผัสสิ่งใหม่ ใหม่
เป็นความสุขในช่วงแรก ๆ หรือจะเป็นความสุขตลอดไป
อยากให้เป็นอย่างนั้นแหละตลอดไป

รอยยิ้ม และความสุขบนใบหน้า
อยากจะให้คงอยู่ตลอดไป

นี่เป็นเพียงก้าวแรก แรก ของการเรียนรู้สิ่งใหม่ ๆ
นี่เป็นเพียงการเริ่มต้น...
ดีไม่ดี อยู่ที่ตัวของเรา
ดีไม่ดี อยู่ที่ใจของเรา
เด้อ...

วันอาทิตย์ที่ 30 สิงหาคม พ.ศ. 2552

เดินทางมาเรียนมาศึกษา

วันที่ 5 กรกฎาคม 2009
ที่ Pelingo

เมื่อต้องเดินทางออกจากหอพัก และเปลี่ยนสถานที่ใหม่
จะต้องไปในที่ที่ไม่เคยไป ไปในที่ที่ไม่เคยรู้จัก...
จะทำอย่างไรดี?...


ตลอดข้างทางที่กำลังเดินทางไป
ทุ่งดอกทานตะวัน


และพืชพันธุ์ต่าง ๆ

เมื่อมาถึง.. ก็เป็นอย่างนี้แหละ

เก็บไว้เป็นที่ระลึก..


เมื่อเคลื่อนย้าย ก็จำเป็นต้องมีสิ่งของมากมาย..
ที่คิดว่า จำเป็น สำหรับตัวเอง.. อาจจะไม่จำเป็นสำหรับคนอื่นก็ช่าง..
เมื่อเปลี่ยนสถานที่ใหม่ ก็ต้องวุ่นวายกับสัมภาระ มากมาย..
ความจำเป็นเกิดขึ้นเฉพาะบุคคลเสมอ
ความกังวลเกิดขึ้นเสมอ..
เอามาครบหรือยัง? ขาดอะไรบ้าง?
ลืมอะไรหรือ? เป็นความกังวลที่เกิดขึ้นมา
ตลอดเวลา..จนกว่าจะแน่ใจได้ว่า ลืมจริง ๆ

วันเสาร์ที่ 29 สิงหาคม พ.ศ. 2552

บนเส้นทางเดิน

ขณะเดินทางไปโน้นมานี่
ตามถนน ในกรุงโรม

ที่สถานนีรถไฟสายต่าง ๆ






























ชีวิตเริ่มแรกในโรม

วันที่ 30 มิถุนายน 2009
โดมวาติกัน
มองจากหน้าต่างขั้นสอง ที่ San Pietro Colleggio






วันที่ 3 มิถุนายน 2009
วันฝนตกที่ Colleggio


และมีลูกเห็บตกด้วยเด้อสิบอกให่


การเริ่มต้นชีวิตใหม่
ไม่ว่าอยู่ที่ไหน ก็ยากลำบากด้วยกันทั้งนั้น
ยากในการปรับตัว และที่สำคัญคือ ยากที่จะปรับใจของตนเองให้ยอมรับสิ่งใหม่ ๆ
สถานที่ใหม่ ๆ ผู้คนใหม่ ๆ ที่ไม่เคยรู้จัก ที่ไม่เคยได้สัมผัสมาก่อน

การเริ่มต้น
มักจะเริ่มต้นด้วยความคิดถึง.. หรือ ความยินดี
มักจะเริ่มต้นด้วยความห่วงหา.. หรือ ความสดใส
มันจะเริ่มต้นด้วยความโดดเดี่ยว.. หรือ ความสุข

แต่ที่สำคัญ ก็คือ ตัวของเราเอง
เป็นตัวของเราเองว่า.. เราจะเริ่มต้นอย่างไร?
เป็นตัวของเราเองว่า ..จะทำชีวิตให้เป็นอย่างไร?
เป็นตัวของเราเอง..จะเป็นไปด้วยดี หรือ ไม่ดี
ทุกอย่างอยู่ที่่ตัวของเราเอง
ทุกอย่างอยู่ที่ หัวใจ ของเราเอง

วันศุกร์ที่ 28 สิงหาคม พ.ศ. 2552

ครั้งแรกที่นครวาติกัน

สัมผัสแรกของสิ่งจริง ของจริง
ผัสสะต่าง ๆ ต่างก็สัมผัสสิ่งที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน

ลานมหาวิหารนักบุญเปโตร ณ นครวาติกัน
นี่แค่ ภายนอก และบางส่วนเท่านั้น


รู้สึกตื่นตา ตื่นใจกับความสวยงาม
และความยิ่งใหญ่ของสิ่งที่มนุษย์พยายามสร้างขึ้น


เป็นสิ่งมหัศจรรย์ที่เพิ่งจะได้สัมผัส
ทำให้อดคิดไม่ได้ว่า "มนุษย์เป็นใครหนอ?"



ถามในใจเสมอว่า "มนุษย์ทำได้อย่างไร?"



สูงใหญ่ กว้างใหญ่ งดงาม และเต็มไปด้วยจิตวิญญาณแห่งความเชื่อ



เป็นความเชื่อของบรรดาผู้ลงมือสร้าง หรือ เป็นความเชื่อของผู้นำที่สั่งสร้าง
หรือเป็นความเชื่อของผู้คนไปมา








นี่เป็นเพียงบางส่วนเท่านั้น "ลานมหาวิหารนักบุญเปโตร"
ทุกสิงทุกอย่างล้วนทำให้เราคิดถึง "พระเจ้า"
ทุกสิ่งที่ตาเห็น และสัมผัสต่าง ๆ แล้วทำให้เราเชื่อใน "พระเจ้า"
พระเจ้าของเรา

วันพฤหัสบดีที่ 27 สิงหาคม พ.ศ. 2552

เริ่มชีวิตในดินแดนใหม่

เมื่อเช้าวันที่ 28 มิถุนายน 2009

สงฆ์(มาถึง)ใหม่ในกรุงโรม
มิสซาบูชาขอบพระคุณ






วันจันทร์ที่ 24 สิงหาคม พ.ศ. 2552

บินบนฟ้า

เมื่อวันที่ 28 มิถุนยน 2009

ขณะที่กำลังเดินไปขึ้นเครื่องบิน ภายในสนามบิน

ภายในเครื่องบิน
โฉมหน้าของนักเรียน (บ้าน) นอก

และนี่คือ เพื่อนร่วมเดินทางและเคียงขข้าง (หน้าและหลัง)


อยากให้ใครได้สัมผัสเช่นเดียวกับที่ได้สัมผัสบนท้องฟ้า
บรรยากาศยามเช้าของวันใหม่(28 มิถุนายน2009)



เป็นความสวยงามประจำวันที่แตกต่างกัน


เป็นความอ้างว้าง ที่เหมือนกัน



เป็นความโดดเดี่ยวที่ไม่แตกต่างกัน



และเป็นเป้าหมายอันเดียวกัน ที่ต้องทำให้สำเร็จ


นั่นคือ การได้สัมผัสกับแผ่นดินใหม่ เหมือนเดิม ที่แตกต่าง



และบนท้องฟ้ามีอะไรอีกมายมาย
ในความรู้สึก... ความคิดถึง.. ความสุข.. ความห่างไกล..
และจุดหมายปลายทาง