บทเรียนที่สอง
ธรรมชาติของมนุษย์ ไม่ว่าชายหรือหญิง คือ ความรัก
ชีวิตมนุษย์เกิดมา "เพื่อรัก"
เริ่มจาก "รักตัวเอง" แล้ว จึงรักคนรอบข้าง
มนุษย์เรียนรู้ที่จะรักตัวเอง ไม่ใช่เพราะตัวเองน่ารัก
มนุษย์เรียนรู้ที่จะรักตัวอง อยู่ที่การเรียนรู้ถึงการได้รับความรัก
มนุษย์ทุกคนเกิดมาใน "ความรัก"
มนุษย์สร้างความรัก จากความว่างเปล่า "ไม่ได้"
มนุษย์สามารถรัก "ตัวเอง" ก็เพราะมนุษย์ได้รับความรักจากภายนอกตัวเอง
พ่อ แม่ รัก กันและกัน ความรักกลายเป็นบุตร
และจะสืบต่อไปเรื่อย ๆ เพราะบุตร ก็จะกลายเป็นพ่อ หรือ แม่ ในที่สุด
มนุษย์จะมีความรักตนเอง เพื่อตนเอง ไม่ใช่ความสมบูรณ์ของชีวิต
โดยธรรมชาติของความรัก เป็นเรื่องของ "การมอบให้" "การอุทิศตน" "การแบ่งปัน"
คนที่มีความรัก ย่อม แบ่งปันความรักนั้น แก่บุคคลรอบข้าง
พร้อมกับอุทิศตนเองเพื่อคนรัก
ที่สุดก็ยอมมอบชีวิตของตนเองทั้งครบแก่คนอื่น
ดังนั้น มนุษย์จะบอกว่า มนุษย์มีความรักด้วยตัวเอง หรือ มนุษย์สร้างความรัก
ด้วยมือของมนุษย์เอง ไม่ได้
เพราะมนุษย์รู้จักความรัก ก็เมื่อมนุษย์ได้รับความรัก
พระเจ้าทรงมอบความรักให้แก่มนุษย์
พระองค์บรรจุไว้ในหัวใจของมนุษย์ ตั้งแต่มนุษย์ยังไม่รู้ตัว
เป็นความรักของพระเจ้า ที่ทำให้มนุษย์ รักตัวเอง และมีความรักในตัวเอง
คิดดูว่า
คนหนึ่งจะมีความรักได้อย่างไร? ถ้าเขาไม่ได้รับความก่อน
คนหนึ่งจะแบ่งปันความรักของตนเองได้อย่างไร? เขาน่าจะหวงแหนไว้สำหรับตน
แต่เพราะ เขาได้รับความรัก เขาจึงต้องแบ่งปัน อุทิศตน และมอบให้แก่คนอื่น
ไม่มีความรักใดที่ให้ไปแล้ว จะเป็นการ "ขาดทุน"
ไม่มีความรักใดที่ลงทุนไปแล้ว จะไม่ได้ "กำไร"
ทุกความรัก ที่ให้ไป เราจะได้รับความรักกลับมา
ความรัก แลกด้วย ความรัก
ความรัก เท่ากับ ความรัก
