ปากกับใจ

ปากกับใจของศิษย์พระคริสต์

มก 7:1-13

พระเยซูเจ้าทรงตำหนิบรรดาชาวฟาริสีและธรรมาจารย์ในเรื่องของการนมัสการสรรเสริญพระเจ้า พระองค์ทรงตำหนิพวกเขาว่า พวกนี้หน้าซื่อใจคด นั่นคือ ปากกับใจไม่ตรงกัน ต่อหน้าอย่างหนึ่ง ลับหลังอย่างหนึ่ง จึงกลายเป็นคนเสแสร้งแกล้งทำ และเป็นคนไม่จริงใจ

ปากพูดอย่าง ใจอีกอย่าง การกระทำที่แสดงออกมาจึงผิดทุกอย่าง

การกระทำที่ถูกต้องก็คือ ใจ และ ปาก ตรงกัน สื่อภาษาเดียวกัน แสดงออกมาอย่างเดียวกัน เป็นอันหนึ่งอันเดียวกันทั้งครบ นั่นคือ ความจริงใจ

ความจริงใจ นี่แหละที่พระเยซูเจ้าทรงต้องการจากบรรดาศิษย์ของพระองค์ และแน่นอนว่า ทุกคนต้องการคนจริงใจ

มนุษย์สามารถแสดงออกภายนอกให้แตกต่างจากภายในใจได้ เพราะมนุษย์ไม่สามารถมองเห็นถึงเจตนาที่ซุกซ่อนอยู่ในจิตใจ บาปและการกระทำที่ชั่วร้ายมาจากความแตกต่างของสองสิ่งนี้ หมายความว่า ชีวิตมีการแปลกแยกกัน ไม่เป็นหนึ่งเดียวกัน

หลายคนจึงยกย่องและชื่นชมกับคำพูดที่น่าฟัง และความเยินยอที่เสแสร้ง สำหรับพระเยซูเจ้า พระองค์ย้ำว่า ต้องใจและกายตรงกัน "ประชาชนเหล่านี้ให้เกียรติเราแต่ปาก แต่ใจของเขาอยู่ห่างไกลจากเรา เขานมัสการเราอย่างไร้ความหมาย"  ทุกการกระทำที่ไม่ได้ออกมาจากใจ เป็นการกระทำที่ไร้ความหมายอย่างสิ้นเชิง หาคุณค่าในตัวเองก็ไม่ได้

ปากพูดออกมาจากใจ แม้จะเป็นคำพูดสั้นๆ หรือซ้ำ ก็มีความหมาย การสวดภาวนาของเราคริสตชนจะมีความหมาย และมีคุณค่าหากคำพูดนั้นออกมาจากใจ ภาวนาด้วยใจ อธิษฐานจากห้วงหัวใจ นี่คือคุณค่าที่แท้จริงของการภาวนา

ปากกับใจไม่ตรงกัน กลายเป็นสิ่งไร้ค่า