64 ปีของผู้เป็นมารดา

วันที่ 24 มีนาคม เป็นวันเกิดของแม่

นานมาแล้ว และเนิ่นนานมาแล้ว ที่บรรดาลูก ๆ ไม่เคยจัดงานวันเกิดให้แม่..เลย..สักครั้ง..
มันเป็นความอ่อนแอ และความเปราะบาง
จนกลายเกิดเป็นช่องว่าง..ช่องว่างของเวลา
ช่องว่างที่เกือบจะกลายเป็นระยะห่าง..



แต่ความรักไม่เคยมีคำว่า..ช่องว่าง
หรือ ระยะห่าง
มีเพียงแค่ช่องเวลาเท่านั้น..





"ขอบคุณลูก ๆ เด้อ.."

ทำไมผู้เป็นแม่ต้องขอบคุณลูกที่ทำสิ่งต่าง ๆ ให้
ทำไมผู้เป็นแม่ต้องรู้สึกขอบคุณลูกที่จัดการสิ่งหลายสิ่งให้
ทำไมผู้เป็นแม่ต้องหลั่งน้ำตา..ในความดีใจที่ลูก ได้ทำ..

สมควรและเหมาะสมอย่างยิ่ง
ที่บรรดาลูก ๆ ต้องทำเพื่อแม่..
ที่บรรดาลูก ๆ ต้องให้ผู้เป็นแม่มีความสุข
ที่บรรดาลูก ๆ ต้องอุทิศตนเพื่อแม่..

"แม่เลี้ยงลูกมากี่ปีแล้ว..ลูกทำแค่นี้..มันยังน้อยไปด้วยซ้ำ.."
คำพูดของพี่ชาย..

นานมาแล้ว..ที่แม่ต้องทนทุกข์และเจ็บปวด
นานมาแล้ว..ที่แม่ต้องเศร้าและทุกข์ใจ

อาศัยลูกนี่แหละ..ที่เป็นเสมือนการบรรเทาใจ..



บรรยากาศของความชื่นชมยินดี

ซึ่งนาน ๆ จะเกิดขึ้นทีหนึ่ง??

 บรรดาหลาน ๆ ที่มาแสดงความยินดี

 บรรดาญาติพี่น้องที่มาร่วมงาน

 มีแต่พี่น้องที่ใกล้ชิด..ที่มาด้วยใจ ด้วยความเป็นกันเองตามประสาชาวบ้าน

ด้วยจิตสำนึก และด้วยจิตวิญญาณแห่งการขอบคุณ

ทุกอย่างขอบคุณ..พระเจ้าเสมอ

ขอพระพรของพระเจ้า อยู่กับแม่เสมอ..