วันแห่งการปลดปล่อย

วันที่ 22 กรกฎาคม 2011
เวลา 18.00 น.

เป็นวันและเวลาแห่งอิสระภาพทางการศึกษา

เป็นวันและเวลาแห่งการปลอดปล่อยแห่งการเรียนรู้

เป็นวันและเวลาคืนสู่ความเป็นเสรีอีกครั้งหนึ่ง

เป็นวันเวลาแห่งความว่างเปล่าในแหล่งของความรู้

เป็นวันและเวลาแห่งสายลมและแสงแดดที่งดงาม

เป็นวันและเวลาที่ "กรุงโรมสวยงามที่สุด"

วันนี้กว่าจะผ่านไปได้เกือบตาย

วันนี้กว่าจะพ้นไปได้เกือบไม่รอด

วันนี้กว่าจะผ่านพ้นไปได้แทบกระอักเลือด

วันนี้กว่าจะพ้นผ่านไปได้แทบเส้ินเลือดแตก

วันนี้..ช่างยืดยาวเหลือเกิน

วันนี้..ช่างเดินอย่างช้า ช้า

วันนี้..ช่างเต็มไปด้วยความตึงเครียด

วันนี้..ช่างนานแสนนาน

แต่เวลานี้..เป็นเวลาแห่งการปลดปล่อยอย่างแท้จริง

อิสระภาพที่ได้มาจากความจากลำบาก

อิสระภาพที่ผ่านมาได้จากความเครียดและกังวล

อิสระภาพที่ต้องกัดฟันสู้และก้าวไปข้างหน้า

อิสระภาพที่ต้องเอาชนะความกลัวและความผิดหวัง

เวลานี้..เป็นเวลาแห่งความรอดพ้น

พ้นจากแอกและภาระที่แบกไว้มานาน

พ้นจากความยากและความลำบากที่สะสมไว้เป็นเวลานาน

พ้นจากความวาดหวังและความคาดหวังที่พกมานานแสนนาน

พ้นจากสิ่งที่ทำอยู่..ทั้ง ๆ ที่ไม่ได้เป็นอยู่

เรียนจบแล้ว ทุกอย่างดีแล้ว ทุกอย่างเรียบร้อยแล้ว แม้จะไม่สมบูรณ์

เรียนจบแล้ว ไม่ได้หมายความว่าจบสิ้นทุกอย่าง

เรียนจบแล้ว หมายถึง การเริ่มเข้าสู่สภาพใหม่

สภาพแห่งการกระทำ..ไม่ใช่สภาพแห่งการจำ

สภาพแห่งการปฏิบัติ.. และลงมือกระทำ

เรียนจบแล้ว

ไม่มีใครสามารถรับรู้ความรู้สึกแทนใครได้

ต้องประสบด้วยตนเอง

ต้องเจอด้วยตัวเอง

ว่า

อิสรภาพและการปลอดปล่อย

ทางกาย ทางสติปัญญา และทางจิตใจ

ที่แท้จริงนั้นเป็นอย่างไร?

มันก็เป็นเช่นวันนี้และเวลานี้

และสุดท้าย (..) ก็จบจนได้

ความรู้สึกแรก..

เป็นความรู้สึกแห่งการขอบคุณ

วันนี้ผ่านพ้นไปได้ด้วยดี

ไม่ใช่ความสามารถของตนเอง

ไม่ใช่ความเก่งของตัวเอง

ไม่ใช่สติปัญญาของตัวเอง

แต่เป็นความช่วยเหลือที่มาจากบุคคลอื่น

ลำพังตัวเอง..คงตายไปนานแล้ว

ลำพังตัวเอง..คงไม่ถึงวันนี้

ลำพังตัวเอง..คงกลับบ้านนานแล้ว

วันนี้ต้องขอบคุณ

น้ำใจดี ความเมตตา ความกรุณา

ความเห็นอกเห็นใจ ความรัก ความห่วงใย

และความเอาใจใส่..

อาจารย์ทั้งสามท่าน..ใจดีที่สุด ทำให้เราดีใจที่สุด

อาจารย์ Marengo

อาจารย์ Binasco

อาจารย์ Merecki

อาศัยความกรุณาและใจดีของท่านเหล่านี้

เราจึงรอดมาได้..จนถึงเวลานี้..

ขอบคุณเสมอ..