วันวาเลนไทน์ 2019

วันวาเลนไทน์ :  วันแห่งความรักที่แท้จริงหรือ?

มีใครสักคนที่จะเข้าใจความหมายของคำว่า “รัก” ได้อย่างถูกต้อง? และตรงกับความเป็นจริงอย่างแท้จริง ทุกคนล้วนมีประสบการณ์ของคำที่ว่า “รัก” กันทุกคน แม้แต่คนที่ไม่ได้รักใคร เราก็ยังมีประสบการณ์จากการถูกรักจากคนใดคนหนึ่ง ความรักจึงเป็นเหมือนเอกลักษณ์หรืออัตลักษณ์ของมนุษย์

ความรักที่มาจากใจเป็นความรักแบบมนุษย์ เพราะหัวใจของมนุษย์ทุกคนนั้นเต็มเปี่ยมและมีความรักบรรจุอยู่เสมอ ไม่มีวันหมด สัตว์มีความรักไหม?  ภาษากายที่สัตว์แสดงออกต่อกัน เราไม่เรียกว่า ความรัก เพราะนั้นเป็นเพียงสัญชาตญาณเท่านั้น ซึ่งสัญชาตญาณนี้มาจากแรงกระตุ้นที่อยู่ภายในโดยมีจุดประสงค์เดียวคือ การการรักษาดำรงไว้ซึ่งเผ่าพันธุ์ เราอาจจะเรียกได้ว่าเป็นความรักแบบสัตว์

ความรักที่เป็นอัตลักษณ์สำหรับมนุษย์นั้นจะต้องออกมาจากภายใน มีความรู้สึก มีอารมณ์ มีการยับยั้งช่างใจ มีความอดทน และรอคอยได้ หากปราศจากการยับยั้งช่างใจ หรือ การควบคุมใจตนเอง หรือ ความอดทนแล้ว มนุษย์ก็ไม่ต่างจากสัตว์ ที่แสดงออกทางกายด้วยสัญชาตญาณ

ความรักในวัยเรียน (ประถม/มัธยม) เป็นความรักแบบมิตรภาพที่บริสุทธิ์ แต่มักจะเป็นความรักที่เสี่ยงต่อความเสียหายมากมาย ทั้งต่อตนเอง ต่อครอบครัวและต่อสถานศึกษา เพราะเด็กในวัยเรียนมีเพียงอารมณ์ ความรู้สึก แต่ ขาดการยับยั้งช่างใจ ขาดความอดทน ไม่ชอบการรอคอย ไม่มีความคิดให้รอบคอบ ใช้เพียงอารมณ์และความรู้สึกเท่านั้น จึงเป็นความรักที่อันตรายมาก

เพื่อนคือตัวแปรสำคัญที่ทำให้ความรักบริสุทธิ์ของวัยเรียนกลายเป็นเพียงอารมณ์และความรู้สึกเท่านั้น เพราะเพื่อนมักจะฟังเสียงของเพื่อนเสมอ

ผู้ปกครองจะต้องเฝ้าระวังและให้คำชี้แนะ พร้อมทั้งบังคับแต่รับฟัง และประคับประคองให้ดี จะต้องใช้วิธีที่นุ่มนวลแต่ไม่ใช่ไม่สนใจหรือไม่ใส่ใจต่อลูกๆของตนเอง การพูดคุยและสร้างบรรยากาศครอบครัวที่น่าอยู่จึงเป็นสิ่งที่สำคัญ

ความรักในวัยศึกษา มองความรักเป็นการทดลอง ทุกวันนี้ “การรักนวลสงวนตัว” กลายเป็นเรื่องน่าขำ กลายเป็นเรื่องล้าสมัย นักศึกษาชาย-หญิงต่างแสดงออกถึงความรักที่มีผลประโยชน์แอบแฝงเสมอ และมักจะแสวงหาคู่เพื่อดำรงชีพ แต่ไม่ได้แสวงหาคู่ชีวิตตลอดไป ทั้งๆที่ความรักในวัยนี้เป็นพื้นฐานที่จะเรียนรู้ซึ่งกันและกันเพื่อสร้างชีวิตในอนาคต สร้างรากฐานทางการศึกษาเพื่อสร้างครอบครัวที่หนักแน่นและมั่นคง

ความรักที่แท้จริงอยู่ที่ไหน?

เราจะพบความรักที่แท้จริงได้ จะต้องมีจุดเริ่มต้นจาก “ครอบครัว” พ่อแม่ลูกที่ผูกพันกันด้วยความรักจะสร้างความรักที่แท้จริงให้แก่กันและกัน

ลูกมองดูประสบการณ์ความรักของพ่อแม่ที่แสดงออกต่อกันและกัน ลูกซึมซับความรักของพ่อแม่ที่เป็นแบบอย่างให้แก่กันและกัน เมื่อลูกกลายเป็นพ่อแม่ เขาก็จะแสดงออกถึงความรักที่แท้จริงของพ่อแม่ของเขาให้แก่ลูกของเขา และลูกของเขาก็จะซึมซับและรับแบบอย่างจากพ่อแม่ของเขาสู่ลูกๆของเขาต่อไป

นี่คือครอบครัวในอุดมคติ นี่คือครอบครัวที่ควรจะเป็น แต่ทุกวันนี้ กลับตรงกันข้าม...

วันวาเลนไทน์กลายเป็นเครื่องมือของหลายๆคนที่แสวงหาผลประโยชน์จากความรัก.. ความรักกลายเป็นสินค้าและผลประโยชน์ ความรักที่บริสุทธิ์กลายเป็นเพียงแค่ราคะตัณหา มิตรภาพถูกลดคุณค่าเป็นเพียงแค่อารมณ์และความพึงพอใจเพียงชั่วขณะเท่านั้น

วันแห่งความรักที่แท้จริงคือ การให้ (ไม่ใช่ให้ร่างกายแลกกับบางสิ่ง) การเสียสละ (ไม่ใช่การเสียตัวเพื่อคนอื่น) เพื่อคนอื่น  แต่เป็นการแสดงออกทั้งครบ ให้สิ่งดีงามแก่คนรอบข้าง ทักทาย สวัสดี ยิ้มแย้มแจ่มใส พูดจาดีดี ไม่พูดจาหยาบคาย ไม่นินทาว่าร้ายต่อคนรอบข้าง มองกันและกันด้วยสายตาของมิตรภาพ ให้อภัยไม่ผูกใจเจ็บ พร้อมคืนดีกัน และเป็นคนแรกที่จะทำสิ่งดีดีต่อเพื่อนรอบข้าง นี่จะนำความสุขสู่ใจอย่างแท้จริง