เทศน์บทหนึ่ง

พระวรสารโดยนักบุญลูกา 6:43-49

บทเทศน์


พระเยซูเจ้าสอนเราว่า เมื่อเราได้ยินพระวาจาของพระเจ้าแล้ว..สิ่งที่ควบคู่กันไปก็คือ การนำไปปฏิบัติ ซึ่งจะขาดจากกัน
              ไม่ได้เด็ดขาด เหมือนกับบทสรุปของพระบัญญัติที่ว่า จงรักพระเจ้าสิ้นสุดจิตใจ  
               และรักเพื่อนมนุษย์เหมือนรักตัวเอง นั่นแหละ นั่นก็คือ รักพระเจ้าแสดงออกโดยรักตัวเองและเพื่อนมนุษย์           นี่ก็เช่นกัน ได้ยินได้ฟังพระวาจาของพระเจ้าแล้วก็ต้องนำไปปฏิบัติ..
              หากฟังแล้วไม่ปฏิบัติ ก็เหมือนคนสร้างบ้านบนดินไม่มีรากฐาน.. 
              ลมพัดมา น้ำไหลมา ก็ทำให้บ้านนั้นพังลงไปแล้ว มองดูเถียงนาน้อย..ปลูกบนที่นา..ลมพัดแรง 
              หลังคาก็ไปเสียแล้ว ฝนตกมา ฝาเถียงนาก็กระจุยกระจายแล้ว..ง่ายมาก
หากฟังพระวาจาแล้วนำไปปฏิบัติ..เหมือนคนที่สร้างบ้านบนหิน ดิน ที่แน่น เมื่อมีลมพัดมา ฝนกระหน่ำเข้ามา..

ก็ยังยืนหยัดอยู่ได้ เพราะมีรากฐานอันแข็งแรง เช่น เราเห็นตึก อาคาร โรงเรียนของเรา ที่มีการขุด 

มีการตอกเสาเข็ม ให้ลึก ๆ เพื่อต้านน้ำหนักของตัวอาคารได้.. หนักแน่นและมั่นคง..

การฟังคำพูดของคนใดคนหนึ่ง แล้วนำคำพูดของคนนั้นมาปฏิบัติ ก็แสดงว่า คนที่ฟังนั้นยอมรับ 

และเห็นด้วยกับคำพูดของคนนั้น

แสดงว่า คนที่ฟังนั้น เอาตัวเองไปฝากไว้กับคำพูดของคนนั้นโดยที่เห็นว่าเป็นประโยชน์และเป็นจริง

สำหรับชีวิตของตนเอง

แสดงว่า คนที่ฟังนั้น มั่นใจและเชื่อมั่นในคนที่พูดว่า จะนำชีวิตของตัวเองไปในทางที่ดีและถูกต้อง

เมื่อ ฟังสิ่งที่ดี เข้าใจสิ่งที่ดี และนำสิ่งที่ดีไปปฏิบัติ สิ่งที่เป็นผลตามมาก็คือ ความดี

เมื่อ ฟังสิ่งที่ไม่ดี เข้าใจสิ่งที่ไม่ดี และนำสิ่งไม่ดีไปปฏิบัติ สิ่งที่เป็นผลตามมาก็คือ ความชั่ว

เมื่อ ฟังสิ่งที่ดี เข้าใจสิ่งที่ดี แต่ปฏิบัติสิ่งที่ไม่ดี ผลที่ตามมาก็คือ ความชั่ว

พระเยซูเจ้าจึงบอกว่า ต้นไม้พันธุ์ดี ย่อมให้ผลดี ต้นไม้พันธุ์เลวย่อมเกิดผลเลว ต้นไม้พันธุ์ดีจะต้องเป็นต้นไม้ดีทั้งต้น ตั้งแต่ราก ลำต้น ตลอดจนกิ่งก้าน รวมทั้งดอก และ ผล ที่ออกมาก็จะเป็นไม้พันธุ์ดี

เรารู้จักคนอื่น หรือ คนอื่นรู้จักตัวของเราได้ ไม่ใช่เพราะหน้าตาดี หน้าตาสวย แต่งตัวดี หน้าขาวใส แล้วจะเป็นคนดี ไม่ใช่

เรารู้จักคนอื่น หรือ คนอื่นรู้จักตัวของเราได้จาก การกระทำของเรา.. ไม่ว่าจะเป็นการกระทำเล็กน้อย หรือ การกระทำที่ใหญ่โต ไม่ว่าจะเป็นคำพูดคำจา หรือ กิริยามารยาท เพราะสิ่งที่เรากระทำ..มักจะออกจากตัวตนของเราทั้งครบ ในความเป็นบุคคลของเรา

คนดี ย่อม เอาสิ่งที่ดีที่มีอยู่ ออกมา จากใจของตนเอง

เช่นเดียวกัน คนชั่ว ก็ย่อม เอาสิ่งที่มีอยู่ในใจออกมาเช่นกัน

คำพูด เป็นสิ่งที่เราต้องพึงระวัง.. เพราะคำพูดทุกคำ มันเปิดเผยตัวตนของเรา เพราะคำพูดทุกคำเป็นตัวแทนของชีวิตของเรา พูดดี ก็ได้ดี พูดร้าย ก็ได้เสีย...

อยู่คนเดียว ระวังความคิด อยู่กับมิตร ระวังคำพูด..

ฟังพระวาจา แล้วต้องนำไปปฏิบัติ

เพราะการปฏิบัติเท่านั้น จึงจะเกิดผล

ผลไม่ได้เกิดที่หู แต่เกิดขึ้นที่มือทำ เท้าเดิน ปากประกาศ