วันพุธ 22 ธรรมดา ปี B

พระวรสาร

³⁸พระเยซูเจ้าเสด็จจากศาลาธรรมเข้าไปในบ้านของซีโมน มารดาของภรรยา

ซีโมนกำลังป่วยเป็นไข้หนัก คนที่อยู่ที่นั่นอ้อนวอนพระองค์ให้ทรงช่วยนาง 

³⁹พระองค์จึงทรงก้มลงเหนือนางและบังคับไข้ นางก็หายไข้ ลุกขึ้นมารับใช้ทุกคนทันที

⁴⁰เมื่อดวงอาทิตย์ตก ผู้ที่มีคนเจ็บป่วยเป็นโรคต่าง ๆ นำผู้เจ็บป่วยเหล่านั้นมาเฝ้าพระองค์ พระองค์ทรงปกพระหัตถ์เหนือผู้ป่วยแต่ละคนและทรงรักษาเขาให้หายจากโรค

 ⁴¹ปีศาจออกจากคนจำนวนมาก พลางร้องตะโกนว่า “ท่านเป็นพระบุตรของพระเจ้า” แต่พระองค์ทรงสั่งไม่ให้ปีศาจพูด เพราะมันรู้ว่าพระองค์เป็นพระคริสตเจ้า

⁴²เช้าตรู่วันรุ่งขึ้น พระองค์เสด็จออกไปยังที่สงัด ประชาชนต่างเสาะหาพระองค์จนพบ แล้วหน่วงเหนี่ยวพระองค์ไม่ยอมให้จากพวกเขาไป 

⁴³แต่พระองค์ตรัสว่า “เราต้องประกาศข่าวดีเรื่องพระอาณาจักรของพระเจ้าให้แก่เมืองอื่นด้วย เพราะเราถูกส่งมาก็เพื่อการนี้” 

⁴⁴พระองค์จึงทรงเทศน์สอนตามศาลาธรรมแห่งแคว้นยูเดีย

บทเทศน์

พี่น้องที่เคารพรัก  ภารกิจหรือเป้าหมายของพระเยซูเจ้า ก็คือ สร้างพระอาณาจักรของพระเจ้าบนโลกนี้

น.เปาโลได้เขียนจดหมายถึงชาวเมืองโครินทร์ว่า หากเรายังดำเนินชีวิตแบบนี้คือ ยังมีความอิจฉาริษยา  ยังมีการทะเลาะวิวาทกัน ยังมีความโกรธเคือง เกลียดกัน นี่ก็ย่อมแสดงให้เห็นว่า เรายังดำเนินชีวิตตามธรรมชาติ และดำเนินชีวิตเหมือนกับมนุษย์ทั่วไป

สำหรับเราคริสตชน เราจะต้องดำเนินชีวิตตามพระจิตเจ้า ต้องดำเนินชีวิตตามพระวาจาของพระเจ้า การเสียสละ  การแบ่งปัน  การให้อภัย การมีน้ำใจ  ใจกว้าง ใจดี มีเมตตาต่อกันและกัน นี่แหละที่จะทำให้เมล็ดพันธุ์แห่งพระอาณาจักรของพระเจ้าบังเกิดขึ้นในโลกของเรา โดยเริ่มจากตัวเราเองก่อน

ในพระวรสาร พระเยซูเจ้าได้ทรงกระทำให้เราเห็นเป็นแบบอย่างในการสร้างพระอาณาจักรของพระเจ้า นั่นก็คือ พระองค์พยายามรักษาความเจ็บป่วย โรคภัยไข้เจ็บต่าง ๆ  ขับไล่ปีศาจที่สิงอยู่ในมนุษย์  นี่แสดงให้เห็นว่า การสร้างพระอาณาจักรของพระเจ้านั้น จะต้องมีการชำระตนเองจากความชั่วร้ายต่าง ๆ เสียก่อน  อำนาจแห่งความมืด อำนาจแห่งความชั่วร้าย อำนาจของปีศาจและอาณาจักรของมันจะต้องถูกขับไล่ออกไปจากมนุษย์เสียก่อน เพื่อให้พระอาณาจักรของพระเจ้าบังเกิดผล  เพื่อให้พระอาณาจักรของพระเจ้าเติบโตในตัว ในจิตใจของมนุษย์ได้

ตราบใดที่จิตใจของมนุษย์ยังเต็มไปด้วยความคิดที่ชั่วร้าย  ยังเต็มไปด้วยความปรารถนาที่ไม่ดีต่าง ๆ ตราบนั้นพระอาณาจักรของพระเจ้าย่อมไม่มีทางที่จะเริ่มต้นขึ้นได้

น.เปาโลบอกว่า เราทุกคนเป็นไร่นาของพระเจ้า หากว่าที่นาของเราเต็มไปด้วยวัชพืช  เต็มไปด้วยก้อนหิน เต็มไปด้วยกอหนาม เมล็ดพันธุ์ที่ดีจะเกิดขึ้นได้อย่างไรเรา    และเราทุกคนเป็นอาคารของพระเจ้า เป็นที่ประทับของพระองค์ หากอาคารของเราเต็มไปด้วยหยักไย เต็มไปด้วยฝุ่น จะเหมาะกับการเป็นที่ประทับของพระเจ้าได้อย่างไร

จึงจำเป็นที่เราจะต้องปัดกวาด ชำระล้างจิตใจของเรา ด้วยการเสาะแสวงหาพระองค์อยู่เสมอ เหมือนกับชาวยิวในพระวรสารที่พวกเขาพยายามเสาะหาพระองค์ และพยายามหน่วงเหนี่ยวพระองค์ไว้ ไม่ให้จากพวกเขาไป

เราก็ควรที่จะยึดพระองค์ไว้ เกาะติดพระวาจาของพระองค์ไว้  ให้พระองค์เข้ามาสู่ความคิดของเรา  เข้ามาสู่ความรู้สึก  เข้ามาเป็นความปรารถนาของเรา เข้ามาอยู่ในตา เข้ามาอยู่ในปากเขาเราและเข้ามาอยู่ในใจของเราทุก ๆวัน ทุก ๆ เวลาของชีวิต

อาณาจักรของพระเจ้ามาถึงพวกเราแล้ว ให้เรามาสร้างอาณาจักรของพระเจ้าให้เกิดขึ้นบนโลกนี้ด้วยการดำเนินชีวิตในการเป็นคริสตชนที่ดี ยึดมั่นในพระวาจาของพระองค์  เริ่มต้นที่ตัวเราเองก่อน เมื่อแต่ละคนเริ่ม ทีละเล็กทีละน้อย พระอาณาจักรของพระเจ้าก็จะขยายออกไปจนสุดปลายแผ่นดินเอง