วันศุกร์ 15 ธรรมดาปี B

พระวรสาร มธ 12:1-8


¹ครั้งหนึ่ง พระเยซูเจ้าเสด็จผ่านนาข้าวสาลีในวันสับบาโต บรรดาศิษย์รู้สึกหิว จึงเด็ดรวงข้าวมากิน  
²เมื่อชาวฟาริสีสังเกตเห็นดังนั้น จึงทูลพระองค์ว่า “ดูซิ ศิษย์ของท่านกำลังทำสิ่งต้องห้ามในวันสับบาโต”  
³พระองค์ตรัสตอบว่า “ท่านไม่ได้อ่านในพระคัมภีร์หรือว่ากษัตริย์ดาวิดและผู้ติดตามได้ทำสิ่งใดเมื่อหิวโหย  
⁴พระองค์เสด็จเข้าไปในพระนิเวศน์ของพระเจ้า เสวยขนมปังที่ตั้งถวายพร้อมกับบรรดาผู้ติดตาม  ขนมปังนั้นผู้ใดจะกินไม่ได้ นอกจากบรรดาสมณะเท่านั้น  
⁵ท่านไม่ได้อ่านในธรรมบัญญัติหรือว่า ในวันสับบาโตนั้น บรรดาสมณะในพระวิหารย่อมละเมิดวันสับบาโตได้โดยไม่มีความผิด
⁶เราบอกท่านทั้งหลายว่า ที่นี่มีสิ่งยิ่งใหญ่กว่าพระวิหารเสียอีก  
⁷ถ้าท่านเข้าใจความหมายของข้อความที่ว่า ‘เราพอใจความเมตตากรุณา มิใช่พอใจเครื่องบูชา’ ท่านคงจะไม่กล่าวโทษผู้ไม่มีความผิด  
⁸เพราะบุตรแห่งมนุษย์เป็นนายเหนือวันสับบาโต”

บทเทศน์

เราพอใจความเมตตากรุณา มิใช่พอใจเครื่องบูชา

เป็นการเน้นย้ำให้เห็นลักษณะของพระเจ้าอีกว่า พระองค์ทรงมีใจสุภาพ อ่อนโยนและถ่อมตน

พระองค์ชี้ให้เห็นว่า พระเจ้าของเราเป็นพระเจ้าแห่งความรัก

พระองค์ปรารถนาให้บรรดาบุตรของพระองค์รักกันและกัน ช่วยเหลือจุนเจือซึ่งกันและกัน

พระองค์ไม่ต้องการความซื่อสัตย์ต่อกฎปฏิบัติ หรือ ต่อกฎบัญญัติ

โดยปราศจากความเมตตาต่อคนอื่น

โดยปราศจากการช่วยเหลือคนอื่น

กฎที่ยิ่งใหญ่ที่สุดที่เราควรถือปฏิบัติเป็นเรื่องแรก

ก็คือ ความรัก

จะต้องไม่มีกฎใดใดที่อยู่เหนือกฎนี้

วันนี้ พระเยซูเจ้าและบรรดาศิษย์เดินผ่านทุ่งนาข้าวสาลี

บรรดาศิษย์หิว จึงเด็ดรวงข้าวมากิน

ชาวฟาริสีตำหนิพระเยซูเจ้าว่า ทำไมบรรดาศิษย์ทำในสิ่งต้องห้ามในวันสับบาโต

สิ่งต้องห้ามในวันสับบาโตก็คือ การทำงาน

การทำงานในวันสับบาโต เท่ากับการลบหลู่ ดูหมิ่น และไม่ให้เกียรติพระเจ้า

การทำงานในวันสับบาโต ถือว่า ผิดต่อพระประสงค์ของพระเจ้า

เหมือนกับเรา ทำงานในวันอาทิตย์ เช่น ทำนา

พระเยซูเจ้าไม่ได้ตำหนิบรรดาศิษย์ของพระองค์ เพราะพระองค์ทรงทราบว่า ที่เขาทำไปนั้น

เพราะหิว

แต่พระองค์ทรงตำหนิบรรดาชาวฟาริสีว่า พวกเขาไม่เข้าใจจิตตารมณ์ของกฎบัญญัติ

นั่นคือ กฎบัญญัติ มิได้มีไว้เพื่อกดขี่ หรือบังคับ หรือเป็นเหมือนภาระ แอกที่ต้องแบก

แต่กฎบัญญัติมีไว้เพื่อช่วยมนุษย์

ส่งเสริมให้มนุษย์รักกันและกัน และรักพระเจ้า