จงมาพักผ่อนกับเรา

จงมาพักผ่อนกับเราตามลำพังเถิด

มก 6:30-34

เมื่อบรรดาศิษย์ได้กลับมาจากการประกาศข่าวดี ตามที่พระเยซูเจ้าทรงส่งพวกเขาออกไปแล้ว สิ่งที่พระองค์กระทำก็คือ เชื้อเชิญพวกเขามาอยู่กับพระองค์ มาพักผ่อนกับพระองค์ มาใช้เวลาหนึ่งกับพระองค์ ดูเหมือนว่า การอยู่กับพระองค์จะสำคัญกว่าสิ่งอื่นใด

แปลกไหม?
พระองค์ไม่ได้ถามถึงผลงานของบรรดาศิษย์
พระองค์ไม่ได้ถามถึงสิ่งที่เกิดขึ้น
พระองค์ไม่ได้ถึงว่าได้ทำอะไรบ้าง

สิ่งที่พระองค์ทำ ก็คือ การเชื้อเชิญให้บรรดาศิษย์มาอยู่กับพระองค์ตามลำพัง

งานเป็นของพระเจ้า  ผลงานก็เป็นของพระองค์ มนุษย์จะหลงและภูมิใจในผลงานของพระเจ้าหรือ? พระองค์ไม่ต้องการให้บรรดาศิษย์หลงประเด็น หรือจัดลำดับความสำคัญก่อนหลังไม่ถูกต้อง แต่ต้องการให้เขาเห็นถึงสิ่งที่สำคัญที่สุด นั่นคือ "การอยู่กับพระองค์"

การเงียบในแต่ละวันสักนาที
การยกจิตใจขึ้นหาพระ สักนิดหนึ่ง
การเฝ้าศีลมหาสนิท
การอ่านพระคัมภีร์
การสวดภาวนา

ในเวลาทำงาน หรือ ในแต่ละวัน หากมนุษย์ตระหนักถึงสิ่งสำคัญคือ "การอยู่กับพระเจ้า" แน่นอนว่า สิ่งที่มนุษย์จะเป็นย่อมมากกว่าสิ่งที่มนุษย์จะมีเสียอีก

ดังนั้น การอยู่กับพระเยซูเจ้า จึงมีพลังที่เข้มแข็งสำหรับการทำหน้าที่ของตนในแต่ละวัน เพราะพรองค์เป็นพละกำลังของเราเสมอ

มีหลายคนที่เอางานมาเหนือพระเจ้า  มีหลายคนแสวงหางานมากกว่าพระเจ้า มีหลายคนทำงานมากกว่าอยู่กับพระเจ้า เช่น ขาดวัดวันอาทิตย์ เพื่อไปทำงาน  หรือไม่อยากสวดภาวนา เพราะเหนื่อยจากงาน  ไม่มีเวลาไปวัด แต่มีเวลาไปเที่ยวในที่ต่าง ๆ

สำหรับคริสตชน "ความสัมพันธ์กับพระเจ้า ต้องมาก่อนหน้าที่การงานในโลกนี้เสมอ"